Сэньёрыта, сэньёры-
Та-та, мама! Што за дзіва!
Сёньня я, хоць і стары,
Захапляюся праўдзіва.
I адкуль яшчэ агню
Маладосьці набралося!
Чуеш, сэрцам я званю
Трапяткім ляснога лося.
Белавежа ўсё ўва мне —
Роў зуброў і прага рысяў.
Сэньёрыта, ты і ў сьне
І на яве пакарыся.
Пакарыся, з песьняй дай
Мне сьпякотную хвіліну.
Дый усьмешкай разгадай,
Дзе я старасьць сваю кіну.
Можа згорбіцца ў чужой
Няпрыветлівай краіне
І за чорнаю мяжой
Будзе плакаць на ўспаміне.
А магчыма шчасны час
Кола лёсу так паверне,
Што абоіх зьвяжа нас
Дзесьці ў чадзістай тавэрне.
З твайго краю дзьмуць вятры
Цяплынёй... Ты, маладая,
Не глядзі, што я стары —
Сіла ў сілу заглядае.
|
|
